Türk Dil Kurumu; “genellikle birinci, ikinci ve dördüncü dizeleri uyaklı olan, daha çok hecenin yedili ölçüsüyle söylenen halk şiiri” olarak tanımlamaktadır “mani” yi.
Birbiri ile anlam birliği içermeyen dörtlüklerin oluşturduğu maniler toplumların hayatının bir özeti gibidir. Sosyal olaylar ve insanların ruhsal durumlarının yankıları manilerde samimi ve özentisiz biçimde dile gelmektedir.
Dörlükteki ilk iki mısra çoğunlukla maninin anlamından bağımsızdır. Sonrasındaki iki mısra ise maninin asıl anlamını içerdiğinden bu mısralara “ses mısraları” denilmektedir.
Ülkemize yaygın olduğu gibi Balkanlarda da mani söyleme geleneği bu gün devam etmektedir. Özellikle gençler arasında yaygın olan mani söyleme geleneğinde dile getirilen manilerin unutulmaması için amatör çabalarla kayıt altına alındığı bilinmektedir. Genç kızların özel defterlerine manileri yazması, manilerin bu güne kadar gelmesinde önemli bir kaynak teşkil etmektedir.
Maniler bazen söylendikleri bölgenin ağzının özelliklerini taşırken bazen de taşımazlar. Çünkü bölgeden bölgeye yaygınlaşırken bazen aynıyla kalmış bazen de başka sözcüklerle uyarlama ve doldurmalar yapılmıştır.
“Aman”, “aman aman”, “bre”, “oy”, “be”, “de vay vay” en fazla kullanılan doldurmalardan birkaçıdır.
